هادی خرسندی

صُبی دیدم خطی فقر از گوشه بامم گذشتس…………شب دوباره اومدس از سفره شامم گذشتس

سفره میگم یعنی از دیزی و ماهیتابه، اینور…………..اونور از بشقاب و دیس و کاسه و جامم گذشتس

وطنم رو نبرین دوستش دارم

وطنم رو نمی‌دم کارش دارم

دو سه تا عکس قدیمی روی دیوارش دارم

امشب دلم میان خیابان است
گرم است، روشن است، چراغان است

دارم دلی که زنده و پر امّید
از دور پا به پای جوانان است

رسم شده که آخوندها برای جلب توجه و راه یافتن به شبکه های اینترنتی، معجزات عجیب غریب به ائمه نسبت بدهند. انگار با همدیگر مسابقه گذاشته اند که هر روز قصه های حیرت آور تازه سرهم میکنند.
حکایت هایشان هم اغلب بیمزّه است: در رابطه حضرات با حیوانات مختلف و صحبت با آنها، با درخت و گیاه و سنگ و چشمه آب، با قابله در زمان زایش ……
آنقدر هم احمقانه جعل میکنند که هیچ احمقی باور نمیکند. (البته جماعت احمق تر از آن هستند، یا شهامتش را ندارند که بگویند: پاشو جمع کن مردک، ائمه را دست نینداز.)
من پیشنهاد میکنم حالا که میخواهند چاخان کنند، اقلاً یک کمی بامزّه اش کنند، یا اگر بیمزّه است، قافیه دارش کنند که یک لطفی داشته باشد.

پیش ما سوختگان چاه و اَتُم-خانه یکیست
شمع جان داده و خاکستر پروانه یکیست

درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند……………..بسیجیان پی تعزیر بلبلان هستند

به ساقیان ولایت بگو که دولتیان………………..کنار منقل رهبر، معطل بستند

آقای خدا چهل رباعی دارم………………..در باره منصب خدایی دارم

یک عالمه حرفِ پیش ازین ناگفته……….راجع به مقام کبریایی دارم

* به یاد شاپور بختیار که گفت «ای مردم میروید زیر دیکتاتوری نعلین.»

آسمان دریاست، با موجش بجوش
فارغ از کس باش، مایو هم نپوش

آخر از جور شما صبر زمان سر میرود……………….این زمین قل میخورد از دستتان در میرود

آسمان با چشم پر باران گریزان میشود……………موج از اقیانوس ها با دیده ی تر میرود